'IJskoud' - Marcus Aurelius reflecteert op Nielson

Als ik, Marcus Aurelius, het lied "IJskoud" van Nielson zou duiden, zou ik waarschijnlijk eerst mijn toga wat strakker om me heen slaan, want het klinkt alsof de kou niet alleen fysiek, maar vooral emotioneel is. Deze situatie, waarin de geliefde van Nielson hem in de kou laat staan, roept beelden op van een stoïcijnse tragedie, maar dan verpakt in een popsong.

Laten we het eens stap voor stap bekijken, Nielson. Je begint met het gevoel dat het "ijskoud" is. Nu, als stoïcijn zou ik zeggen: kou is slechts een zintuiglijke waarneming. Het is jouw reactie op die kou die bepaalt hoe diep het je raakt. Je zegt dat haar woorden wolkjes maken in de lucht, wat mij eraan herinnert dat zelfs de zwaarste woorden vluchtig zijn, net als die ademwolkjes die verdwijnen in de lucht. Ze hebben geen blijvende kracht tenzij jij ze de macht geeft om je te treffen.

Nu begrijp ik dat je je afvraagt waarom ze alles "stuk" maakt. Je vraagt zelfs of jullie één seconde terug kunnen gaan. Dit lijkt me een klassiek geval van verlangen naar iets dat voorbij is, wat, zoals ik in mijn "Meditaties" zeg, nutteloos is. De tijd reist altijd vooruit, Nielson, en geen enkele emotionele smeekbede kan dat veranderen. Accepteer de onvermijdelijkheid van verandering, en je zult vrede vinden, zelfs in de kou.

Je zingt dat het voelt alsof je tegen een muur praat. Nou, dat klinkt frustrerend, maar laten we eerlijk zijn, muren geven geen antwoord, en dat is misschien wel het punt. Jij verlangt naar een reactie die er niet is, net zoals een stoïcijn weet dat het zinloos is om van externe dingen te verlangen wat ze niet kunnen geven. Misschien is het tijd om te stoppen met tegen de muur te praten en te beginnen met in jezelf te kijken.

Wat mij echt opvalt, Nielson, is je schok dat ze "geen donder om je gaf." Dit lijkt me een klassiek geval van valse verwachtingen. Je hebt misschien geloofd dat jullie relatie onbreekbaar was, maar ik zeg je: alles in deze wereld is tijdelijk, zelfs liefde. Verwachtingen kunnen je kwetsbaar maken, vooral wanneer ze niet overeenkomen met de realiteit.

Je herhaalt vaak de vraag: "Waarom zou je dat doen?" Als stoïcijn zou ik zeggen dat deze vraag je niet verder zal brengen. Mensen handelen volgens hun eigen aard, hun eigen redenen, die vaak buiten ons begrip liggen. Wat je kunt beheersen, Nielson, is je eigen reactie op haar acties. Zoals ik ooit schreef: "Het geluk van je leven hangt af van de aard van je gedachten." Als jij besluit haar woorden niet de kracht te geven om je te vernietigen, dan zal de kou vanzelf minder worden.

Dus, mijn advies? Trek een warme toga aan, accepteer dat sommige dingen buiten jouw controle liggen, en richt je op wat je wel kunt beheersen: jouw eigen veerkracht, jouw eigen geest. En misschien, als je echt loslaat, zul je merken dat de kou langzaam verdwijnt, of in ieder geval dat het je minder raakt. Zoals een ware stoïcijn zou doen: blijf kalm, Nielson, en houd je hoofd koel, zelfs als het ijskoud is.

<Terug naar de andere artikelen