'Kapitein' -Marcus Aurelius reflecteert op Acda en de Munnik

Acda en de Munnik! Wat een scherpe waarnemers van het moderne leven. Hun lied, “Kapitein,” is als een filosofische allegorie op de woelige wateren van het dagelijks bestaan. En hoe kan een wijze Romein als ik, Marcus Aurelius, niet een glimlach onderdrukken bij het horen van zulke herkenbare menselijke worstelingen?

Het huis als een schip, de partners als kapiteins: dat is al een prachtige metafoor. Dit is niets minder dan een weerspiegeling van het concept dat we allemaal ons eigen leven sturen. Maar stel je voor, twee kapiteins op hetzelfde schip, allebei aan het roer. Een beproeving die zelfs de wijsheid van de stoïcijnen zou uitdagen! "Ze tilt me op en ramt me keihard onderuit," zingt hij. Dit doet me denken aan de constante wisselwerking tussen emoties en rede, zoals de golven die tegen de boeg slaan en het schip heen en weer schudden. Ja, de emoties zijn als de stormen op zee: onvoorspelbaar en onvermijdelijk.

Ruzie om niets, ruzie om alles: het is alsof het schip nooit een rustige haven vindt. En toch, is dat niet de essentie van het leven? De onvermijdelijke botsing van ego’s, de eeuwige strijd om controle. In mijn 'Meditaties' zou ik schrijven: “Aanvaard de wisselvalligheden van het lot zonder je evenwicht te verliezen.” En wat is de liefde anders dan een voortdurende oefening in het behouden van evenwicht te midden van de storm?

En dan die hilarische climax: “CD van jou, CD van mij, CD van ons allebei, maar gekregen van mijn moeder, dus van mij.” Dit soort discussie toont de trivialiteit waar mensen soms waarde aan hechten. In de grote stoïcijnse zin, wat betekent een CD in het aangezicht van de tijd en het universum? Het is als ruzie maken over wie de roeispanen mag vasthouden terwijl het schip in brand staat!

Maar laten we eerlijk zijn, wie van ons heeft nog nooit gevoeld zoals hij: net wanneer je denkt dat de zeilen vol in de wind staan, gaat het roer om. Ahhhh, die onvoorspelbaarheid! Dit is een herinnering dat controle een illusie is. Als een stoïcijn zou ik zeggen: focus op wat binnen je macht ligt – je reacties, je houding, je geduld. De wind en het roer? Die zullen hun eigen weg vinden, zoals altijd.

Dus, als de kapiteins schreeuwen en zwijgen, laten wij, als ware stoïcijnen, toekijken en glimlachen. Want het echte schip dat we besturen is onze eigen geest. En zolang die koers houdt, kan geen storm ons deren. En wie weet, misschien zetten we de CD op en dansen we een beetje, zelfs als de zeeën ruw zijn. Want dat, mijn vrienden, is de ware kunst van het leven!

<Terug naar de andere artikelen