'België (is er leven op pluto...)' - Marcus Aurelius reflecteert op Het Goede Doel

In dit lied hoor ik een menselijk verlangen dat diep geworteld is in het eeuwige streven naar een plek van rust, veiligheid en harmonie. De zanger vraagt zich af waar hij heen kan, terwijl hij tal van landen afwijst vanwege hun striktheid, hitte, drukte of conflict. Dit is een klassieke uitdrukking van ontevredenheid met de wereld zoals die is, een thema dat door de eeuwen heen niet vreemd is geweest aan de menselijke ervaring.

De stoïcijnse wijsheid leert ons echter dat geen enkele externe plek, hoe ideaal ook, ons ware geluk kan brengen. De wereld is zoals zij is, met al haar imperfecties, en het is aan ons om innerlijke vrede te vinden, ongeacht de omstandigheden. De zoektocht naar een perfecte plaats, zoals de zanger die beschrijft—van Duitsland tot Chili, van China tot de U.S.S.R.—is een illusie. Geen enkel land of plaats buiten onszelf kan de harmonie bieden waar we echt naar verlangen.

Als we het universum in onszelf kunnen ordenen, als we onze verlangens kunnen beheersen en vrede kunnen vinden in wat er is, dan maakt het niet uit of we in het natte Schotland, het hete Kuweit, of zelfs op de maan zouden leven. Want zoals ik in mijn eigen meditaties schreef, "Het geluk van je leven hangt af van de aard van je gedachten."

De zanger vraagt zich af of er leven op Pluto is, of er een plek tussen de sterren is waar hij heen kan gaan. Dit verlangen om te ontsnappen naar een mythische, verre plaats is begrijpelijk, maar het leidt ons alleen maar verder weg van de realiteit van het hier en nu. Het echte werk ligt in het aanvaarden van de wereld zoals die is, en in het cultiveren van een innerlijke rust die niet afhankelijk is van externe omstandigheden.

Dus, als wij een plaats zoeken om te zijn, laat die plaats dan binnen onszelf zijn. Laat ons niet verlangen naar verre oorden of onbereikbare idealen, maar naar de vrede die komt door het accepteren van wat is en het leven volgens onze deugd.

<Terug naar de andere artikelen